Twee dagen in Bergamo fietsen en je beheerst de praktijk van het pizza-koerieren tot in de finesses. Terwijl het verkeer zich door de straten wurmt en de Italiaanse chauffeur (m/v) aan alle clichés voldoet (zie het verhaal van Martine en Edwin over het pikkie van de sultan van Brunei, lees daarvoor: de Italiaanse automobilist) vinden de jongens en meisjes op scooter en fiets de weg. Creatief ruimte benutten, agenten zijn te druk met het wapperen van de handen (staan op kruispunten het verkeer tot meer spoed te manen) of trekken het bonnenboek voor een stoute automobilist. Dader aanspreken en zoals google slechts nanoseconden nodig heeft om een item te vinden, nog sneller krast de pen over het papier. Daadkracht dus. Daarom verwacht ik er veel van.

Kortste weg naar de Citta Alta en/of terug

Want je kuntagenten ook de weg vragen, aldus veel Italianen.

Dan voltrekt zich het volgende ceremonieel. De oudere van de twee agenten trekt een lelijk gezicht alsof hij terugdenkt aan de reuk van het ondergoed toen hij een maffialeider van het bed lichtte. In die blikis ook een zweem van verongelijktheid omdat dit wapenfeit geen promotie, laat staan een vrije dag opleverde. Toch vreemd dat hij niet beter weet. Mafialeiders hebben minimaal twee positieve eigenschappen: ze verversen bv. drie keer per dag hun ondergoed en ook slaan ze hun vrouwen niet.

De jongere agent dan sleept je mee naar iemand die bv. Engels kan communiceren en die een telefoongesprek dat hij net wil be-eindigen, toch nog maar even voortzet. Daarna loopt hij met je mee en vindt iemand die nog wat beter Engels spreekt en die op je vraag een duidelijk antwoord heeft: ik weet het niet. Mijn Engels is zo goed dat ik dit - combinerende met zijn lichaamstaal - vertaal als: val me niet lastig met banale vragen daarvoor ben ik te belangrijk al ziet niet iedereen dat.

Zo weet je tenminste waar je aan toe bent.

De oudere agent kijkt nog wat chagrijniger want hij zit eenzaam op een stoel, het ene been over het andere geslagen wat heel wijs is want zijn lichaam schreeuwt om bewegingsoefeningen. Daarna gaat de jongere koffie halen, ook voor hem. Een prettige oplossing om de dag door te komen, creativiteit kun je de carabinieri niet ontzeggen.

En ik ga Bergamo weer in, me naadloos aanpassend aan de plaatselijke pizzakoerier-gebruiken.

Is dat integreren of niet?

Om exact twee seconden voor 12 begint het te regenen, met bakken tegelijk. Eerst nog even begeleid door tientallen kerkklokken, zodat het lijkt op het vroegere waterorgel in ponypark Slagharen, daarna is het visueel genieten van opspattend water en arme geparapluste Bergamonen die het vege lijf droog proberen te houden.

Ik schuil onder een van de vele overstekken die gebouwen hier rijk zijn.

Na een poosje is dat een nadeel. Iedereen komt mij wat vragen. Ik begrijp dat het over het weer gaat. Of de bui nog lang aanhoudt!? Deskundige blik zeker, och, Nederlanders hebben zo van huis uit ook hun sterke kanten.

Nadat er meer regen is gevallen dan tijdens de rest van de trip besluit ik en uur later, in de nadrup, toch maarverder te gaan.

Het cimiterio waar ik bij toeval terecht kom, is een indrukwekkende begraafplaats. Paleisjes als graven (zie volgende hoofdstuk). De bloemen behoeven geen water vandaag. De gieters zitten overigens als winkelwagentjes vastgeketend aan de muur. Ik denk even na over de mogelijke symboliek van rood en groen. Geen agent in de buurt om het te vragen.

Tijd om nog even wat onderzoek doen. Kun je het vliegveld veilig per fiets bereiken want zondag moet-ie mee in de buik van de Boeing (antw. ... onduidelijk, op iets wat het midden houdt tussen een autostrada en een provinciale weg kom ik bij de vertrek- en aankomsthallen).

Het kaartje van het Bureau voor Toerisme, via de agenten uiteindelijk toch te pakken gekregen, bewijst nu goede diensten. De bed & breakfast voor het weekend vind ik hiermee ook trefzeker, daarna heb ikalle ristorantes en pizzeria's in de buurt aangekruist, die me tegen de regen beschermd hebben en toen was er op die onverwachte rustdag nog een uur of vier te spenderen. Dus weer richtingCitta Alta waar een mooi museum met o.a. een mammoet-skelet is (slecht weer - activiteit) en zo nog wat in en rond Bergamo rondgekeken. Net buiten de muur had een herder domicilie gekozen met z'n schapen, het laatste dat je verwacht in zo'n stedelijke agglomeratie. En bivakkeren arme, eenvoudige herders tegenwoordig in caravans? (boven op de foto). Waarschijnlijk heeft-ie z'n schaapjes op het droge.

De dying seconds van een trip van drie weken. Het mag nu wel afgelopen zijn. Al schijnt de zon nu weer lekker. En ga ik nog maar eens bij Osman van het internet-café buurten. Ik vraag hem niets maar hij schakelt de eerste van een serie computers in. En dit kwam eruit.

12-09-2008.

Update: Over het politieke klimaat in Italië een video van 20 maart 2009.

<iframe src='http://www.vk.tv/reportages/article1166181.ece/Kebab_bedreigt_Italiaanse_cultuur?service=Embed&width=450' width='450' height='282' scrolling='no' frameborder='0'></iframe>

Foto's later, o.a. van een agent die een vliegtuig binnen lijkt te loodsen of een trein uit het station. Wat een machtige armgebaren, 'zie je mijn strepen wel?'