De Johan Cruyff-tribune bij FC Zwolleen de Hennie Kuiper-fietstunneltje in Denekamp. Gerenommeerde landgenoten komen er in ons land bekaaid af na hun dood. Of worden onderwerp van 'gedoe' zoals Michiel de Ruiter die in Vlissingen het zeegat uitkijkt en dus met z'n rug naar de stad staat. Een referendum moet het oplossen: Michiel moet ook maar eens naar Vlissingen kijken...

In de VS wordt er echter groot uitgepakt naar helden uit het verleden. En naar wie er voor moet doorgaan. Ieder bezoekerscentrum in een park is vernoemd. Het Ben Reiffel Visitor Center in het Badlands NP (SD).Enandere objecten. Het Barry Goldwater vliegveld of bekender: Kennedy Airport.

Iedere sporter komt meerdere malen voor in een 'hall of fame'. Van die halls of fames ijn overal. Zo ook in het Capitool (vergaderzaal van het staatsparlement) van Bismarck, ND (ont)sieren een hele rits portretten de hoofdgang. Jones (een viersterrengeneraal) hangt te glimmen naast Lawrence Welk (entertainer en tv-ster) en Angie Dickinson heeft een baseball speler tegenover zich hangen.

Allemaal dood, maar virtueel voortlevend. Zoals sommige kranten bij iedere overledene een uitgebreid in memoriam publiceren. Amerika heeft en eert z'n heroes en weet altijd de positieve punten van iemand te benadrukken.

Het wekt dan ook geen verbazing dat er hoofden uit rotsen werden gehakt. Bij een lange tocht door zo'n gebied heb je weinig fantase nodig om beelden te zien in deze keiharde wereld.

En omdat Amerikanen captivated zijn bij groot-groter-grootst (zie bijdrage Yellowstone) zijn daar nu Lincoln, Washinton, Jefferson en Roosevelt. Vier voormalige presidenten. Voor eeuwig voortlevend.

Zij kijken vanaf Mount Rushmore uit over de Black Hills in South Dakota. Asfalt, veel asfalt er naar toe, Een attractie van de eerste orde, Nummerplaten van Zuid-Dakota's auto's hebben als watermerk het illustere kwartet. Miljoenen toeristen komen jaarlijks op bezoek en gaan dan ook:

-hiken in de Black Hills (trails van 0,4 tot 13 mijl)

-zwemmen in een meer, bv. het Lake Bismarck

-vissen in een van de vele meren

-uitgekleed worden bij het gokken in Deadwood

-Adam's museum bezoeken in Deadwood ( heeft ook iets met uitkleden van doen)

-een grot bezoeken in het Wind Cave NP of Jewel Cave (wel goed aankleden)

-in de hot springs baden in Hot Springs,

-een van de vijf dinosaurus-musea bezoeken

-karten

-door het Spearfish canyon rijden

-wortels voeren aan ezels in het Custer SP, hoewel het verboden is

-Harney Peak beklimmen

-reptielmuseum bezoeken

-in een huifkar rijden

-op een paard rijden...

en zo nog duizenden andere zaken waar je meestal achteloos aan voorbij gaat, als het bij je om de hoek is.

Maar de hele mix, met Rushmore als uithangbord, daarvoor ga je wel op pad. De publiciteitsmachine bedienen, dat kun je wel aan de Amerikanen overlaten.

Een dagje rijden maar, vanuit ons basiskamp. En een dag terug.Eerlijkheidshalve zat in die trip ook een bezoek aan de Badlands.

Maar Rushmore moet je gezien hebben?!

We zijn er voorbij gereden en hebben van verre gezien dat het een hele klus is geweest. En dat je geen hoogtevrees moet hebben als steenhouwer in het zweet des aanschijns werkend.

Wat ik me ervan voorstel: een ongebreidelde, bijna brainwashende ode aan de verworvenheden van de Amerikaanse ondernemingsgeest, dapperheid en ... vul maar in.

Waarom ik dat denk?

1. De parkranger van het nabijgelegen Badlands NP houdt een verhaal over het firmament. Het is nogal donker daar, een ideale plek omde sterrente observeren.

Veel sterren worden besproken en bekeken Deskundig. Het eindigt met een aanzwellend muziekje en een dia van de Amerikaanse vlag en een soldaat (ook ranger) in Iraq.

De ranger: 'Deze 50 sterren, daarvan moet u zich goed bewust zijn, die zijn pas echt belangrijk.' Zes minuten hebben we naar het beeld gekeken.

2. Niet ver van Rushmore wordt al jaren gebouwd aan Crazy Horse, een indianenopperhoofd. Nog groter dan de presidentshoofden. Er wordt 's avonds een fantastische lasershow gegeven. Die eindigt met het lied van Lee Greenwood: God bless the USA.

De inleidende tekst, met gedragen stem: The final is a tribute to the USA,the people from all over the walks of life, especially those who have the ultimate sacrifice to keep us free. How wonderful is it truly to live together in the USA.

Ik ga ooit terug naar het gebied om het (voor)oordeel te toetsen. En de Spearfish Canyon Hwy te rijden want die was nu afgesloten wegens werkzaamheden. En nog eens naar het Sylvan Lake waar jongetjes met hoeden op vissen. De Needles Hwy fietsen want die is prachtig. En de Harney Peak beklimmen, zo'n vijf mijl maar, 1500 meter stijging, het hoogste punt in de verre omgeving.

En weer buffalo-vlees eten in Custer. En in de Bavarian Inn bediend worden door Oosteuropese uitwisselings-studenten die zich de longen uit het lijf rennen.

Niet meer naar Crazy Horse want dat beeld komt nooit af en dat jarenlange geploeter is nu juist een bijzonere reden om te komen. De uitgebreide tentoonstelling met indianenkunst uitde hele natie en beelden van de werkzaamheden is trouwens prachtig.

In de belendende winkel slaan we wat dollars stuk om het huisfront dmv souvenirs te kunnen laten delen in onze belevenissen. En geen hoofdbrekens te krijgen voor de eerstvolgende vijf verjaardagen. De 'echte' pijl gaat naar een klein indiaantje in de Hof van Twente.

Onze gedachten ook een beetje. Nog een paar dagen.

Inhoudelijke feitelijke info over deze onderwerpen is simpel op te vragen via bv. Google