Texas Trail Museum.

Het plaatsje Moorcroft heeft 307 inwoners (toen het bord langs de weg gemaakt werd tenminste) en daarvan zagen we er 17. Dat was in het gezellige Donna's restaurant, op twee boogscheuten van Cosy Lodging, het motel waar we neerstreken nadat de vermoeidheid ineens toesloeg.

Gezelligheid alom in dit dorp?

's Avonds, rondwandelend oogt het helelaal uitgestorven. Er kan gewoon een duel op istool worden uitgevochten zonder 'collateral damage'. Maar nee, een zwaaiende arm, we worden gegroet. En daarna om de hoek ineens weer een samenscholing. In het Texas Trail Museum staan twee levensechte poppen. En daanaast, in een soort vergaderruimte zien we een stuk of acht mensen.

Alles ademt rust. De vooruitgang lijkt dit dorpje voorbijgegaan.

Jim, een medewerker in dienst van de mijnbouwmij, legt het allemaal haarfijn uit met zijn sonore stem. Er was een kruising, de oost-west weg en de Texas-trail. Toen kwam de spoorlijn want het vee moest orden vervoerd. En daarna werden de kolen ontdekt.

Moorcroft groeide totdat in het nabijgelegen Gillette een enorme berg, nagenoeg aan de oppervlakte, werd ontdekt.

De rust keerde snel weer in Moorcroft en de business verplaatste zich naar Gillette. Meer spoorlijnen werden aangelegd, een vliegveld en Moorcroft liep leeg. Op enkele standvastigen na, zoals de superkleine supermarkt annex benzinepomp. Wat ook bleef en dat niet onder stoelen of banken steekt: de goederentreinen. De sirene wordt dag en ancht, zo om het kwartier, gebruikt todat zo'n sliert van 2 km het dorp door is. Er zal maar eens iemand oversteken en de overwegboom laat ruimte voor een dronken cowboy. Op een miljardenclaim zit BNSF (Burlington Northern Santa F'e) niet te wachten, ondanks de karrevrachten van het zwarte goud die via een zijspoor de weg vindne richting Chicago. Ook door Bismarck, waar we de folklore van de scheepsfluit op de trein al mochten ervaren.

Moorcroft, het staat nergens in de brochures. Maar die zou er ongeveer zo uit moeten zien:

Foto's van een postkantoor, oude stijl. Een paar oude karren. Gigantisch brede wegen waar de pick-ups oefenen om langzamer te kunnen rijden dan een slak zich voortbeweegt. De spoorlijn, met de dieselloks van BNSF, daarachter een roestende graansilo en daarvoor een piepklein speeltuintje voor de jeugd met de naam Moorcroft Village Park.

De geluidscassette erbij: hulpvaardige mensen in het postkantoor of de supermarkt. Inwoners die stan te popelen om het die buitenlanders naar de zin te maken. ' Neem die route naar Devil's Tower want ...' .

En op de achterkant de Interstate, de snelweg van waaraf je het landschap bijna niet kunt zien door de reclameborden die al verwijzen naar de volgende plaats waar je rij wordt door het gokken, wifi hispeed internet hebt in het motel of 10% off krijgt bij betaling per maand van je nieuwe Chevey658. Moorcroft is bijna onzichtbaar.

En bezoek vooral het Adam's museum.

Dat ga ik doen. V'o'or het gokken. Want ik ben bang alles te verliezen. En dan kan ik alvast zien hoe de vlag erbij hangt als iemand helemaal uitgekleed is.