Sint-Job-in-'t-Goor bij Antwerpen als staartplaats. Het Vlaanderengevoel is er - door die naam - onmiddellijk.Het voelt ook een beetje als thuiskomen: we komenuit Goor.

Hoor jebij de happy few,dan moet je in Brasschaat zijn. Ik ken mijn plaats en ga richting St. Job.

Maar ik wil naar Luik, de Ronde van Spanje achterna.

(..?..)

Die is zaterdag in Assen gestart. Het is nu maandag, de finish van de vierde etappe voor de profs is dinsdag in het Palermo aan de Maas. Liège dus.

Naar Liège en daarna Maastricht, dat moet te doen zijn in twee dagen, op de fiets door het vriendelijke Vlaamse land.

Lekker weertje zodat mijn metgezellen toch maar bij hun oorspronkelijke keus blijven: het strand van Cadzand, en Gent. En speciaal voor E. overnachten in De Draecke. En een pint in St.Joris op de Grote Markt.

Omdat ik dat allemaal netjes voor ze geregeld heb krijg ik een lift en word afgezetlangs de snelweg richting Antwerpen, bijSt.Job.

Veel en goed geoutilleerde fietspaden in Vlaanderen

Van daar recht toe recht aan naar de hoofdstad van Wallonië, niks knooppuntengedoe met achterafweggetjes, kinderkopjes en door boomgaarden waar twee maanden geleden de krieken nog provocerend hingen. Dat is het plan.

Alleen in de route een paar voormalige spoorlijnen op het verlanglijstje gezet. Op veel ervan is wat asfalt gestrooid en aldus getransformeerd infietspad; zo ga je als een trein van bijvoorbeeld Diest naar Tienen.

De ijzeren weg van Diest gaat uiteindelijk naar Tienen (gele lijn). Ik buig af en overnacht tussen Budingen en Zoutleeuw

Maar zover ben ik nog niet. Ik word met de neus op de harde feiten gedrukt, ook Vlaanderengevoel...

Jaloers als ze zijn op de Walen met hun Ardennen hebben ze in de provincie Antwerpen een armetierige imitatie losgelaten op het wegen- en fietpadenstelsel: richels (kloven) en heuvels (uitstekende stenen) en plotseling een metersdiep gat (ravijn).Twee uur duurt deze survivaltocht en netals ik genoeg van het schuddebuiken begin te krijgen, rijd ik in Morkhoven het voormalige spoorlijntje op. Herenthals wordt hier met Aarschot verbonden, Einde aanslag op nieren en spaken.

(Hiernaast een link Belgische fietspaden. Een foto bij een artikel in De Standaard van 11 september 2009, een week na de tocht)

Van lintbebouwing naar eenlang lint van fietsers. Zo te zien allemaal elektrisch, pardon ... trap ondersteunend. Een enkele groep in de flits outfit, op weg naar het volgende café. Steunend. Maar ook zij lijken wat ze in de VS liefkozend de grijze nomaden noemen.

Averbode en Diest

De vreugdevan rijden op een goed fietspad is van korte duur want ik MOETde afslag naar Averbode nemen. Daar staat een MUST-SEE, de abdij.

Het wordt warm inmiddels en ik raak door m'n water heen. Lord, geef me een winkel of een Vlaam? Mijn gebeden worden verhoord: in de abdij van Averbode vult de dame van de receptie m'n bidons.

Ik eet daar nog een boterhammetje en ga verder. Achteraf heb ik spijt van dat profane gedrag op gewijde grond en ga op eenreisforum (LP)in conclaaf met een Antwerpse historicus die wat informatie over de abdij geeft; en tegelijk wat andere monumenten van commentaar voorziet.

http://www.lonelyplanet.com/thorntree/thread.jspa?threadID=1815927

Zoals over Diest. Waar ik enkele rondjes over de kinderkopjes in en om het begijnhof rijd. Dat ziet er indrukwekkend en goed geconserveerd uit.

Maar ik moet de concentratie vasthouden; twee jaar geleden maakte ik, toen ik het stadje uitreed - op weg naar Leuven - een lelijke val.

Zonder kleerscheuren bereik in een volgend spoorfietspad dat Diest met Tienen verbindt. Afwisselend landschap met mais, bos, weiland enfruit (appels, peren).

Goede bewegwijzering voor mensen die routes willen rijden; Vlaanderen - en dan vooral Braant en Limburg - staat erom bekend. De knooppunten zijn daar begonnen.

Maar ook een anderbordje (pijl omhoog) met als tekst :'over 7,5 km de laatste camping voor de taalgrens...

Het is weliswaar al zes uur maar dit nationalisme stuit me tegen de borst; ik ga linksaf.

Zoutleeuw zeggen de borden en er rinkelt een belletje bij me: daar is iets mee, daar moet ik heen. Dit voornemen wordt nog even onderbroken door een richeltje waarna me weer iets tegen de borst stuit: het asfalt.

Schaafwond op de elleboog, pijnlijke ribbenkast, hulpvaardige Belgen erbij: het valt allemaal mee. Maar ik heb er even genoeg van: een camping.

Ook mijn potentiële hulpverleners weten echter geen camping in de buurt.

Deman die me van het asfalt opraapte - hij was met eenbestelwagen (Vande Lanotte elektriek St. Truidenof iets dergelijks) - smoest even met een boer op een trekker en die zegt dan dat ik de tent wel achter inzijn boomgaard mag neerzetten. Hij wijst naar een boomgaard met volumineuze peren.

Aanlokkelijk om in zo'n krat te overnachten (hoog en droog) maar wie weet wat ze er morgenvroeg mee gaan doen?

Ikwil hem nog complimenten voorz'n mooie conferences maken en daarmee mijn kennis debiteren maar hij is alweer weg, z'n voorlader gevuld met grote houten kratten. Daar zal hij morgenvroeg misschiendiezelfde boomgaardmee inrijden. Gelukkig is mijn tent fel oranje.

Laat ik maar vroeg opstaan!

Zoutleeuw- Borgworm

Zoutleeuw, mooiste stadje van België? Het zou me niet verbazen. Tussen haakjes - op de kaart tenminste - Léau. We komen kennelijk bij de taalgrens.

Waremme in Waals Brabant is niet te vinden. Veel verkeerd rijden en uiteindelijk, met een andere kaart, zie ik dat de Vlaamse naam ... Borgworm is. Nondeju, merci voor deze service! Ik bevind me midden in de taalstrijd.

Maar ik ga weer eens een echte grens over, ook leuk. Want van bijv. Nederland naar Duitsland, datgaat ook wel erg simpel.

De eerste regendruppels laten zich voelen en ik besluit me snel naar Luik te begeven, maarhet wegenplan is flink in de war geschopt door de aanleg van een snelwegrond Luik en -later - de TGV. Goed dat ik me in de voorbereiding het woord Liège heb eigen gemaakt...

Waremme is mooi, Luik in is één lange afdaling tussen rommelige gebouwen tot de Maas en omdat het inmiddels harder gaat regenen laat ik het bij een korte blik op het centrale plein. Kolossen van ING en Fortis domineren. Wàt omvallen van de banken door de kredietcrisis?

Ze staan er nog fier!

Langs de Maas (of het Albertkanaal?) haast ik me richting Maastricht waar de veilige beschutting van de trein de rest moet doen. De beoogde mergelgrotten van de Sint-Pietersberg mis ik en zo nog wat afslagen. Maar wel ga ik in een kort en pittig klimmetje de Montagne Saint Pierre op, ik ben dus nog in de provincie Liège.

Nergens wordt Maastricht aangegeven. De grens hieris hier kennelijkook echt een grens: wat er aan de andere kant is, is ver van mijn bed.

Pas in de trein bedenk ik dat ik niets van de finish van de Vuelta heb gezien.

Mooi weer fietser!

's Avonds in het sportjournaal zie ik ze voorbijschuiven. Op een rotonde bij het binnenrijden van Luik is de grootste valpartij ooit in de Vuelta. Spekgladde wegen door de regen.

Wat doen ze hier toch?Wat heet... ronde van Spanje?

En tussen Liège en España stiekum in het vliegtuig. Mooi weer fietsers.