Of: op souvenirjacht.

Petalingstreet is zodanig volgerbouwd met kramen dat je voor elke verkoper even moet stoppen, wil je hem (of soms haar) niet omver lopen. Steeds weer aangesproken worden, meestal met boss of young man, het went. Dat zal afkicken worden in Nederland.

Enkele dagen nog en er moet wat tastbaars mee, natuurlijk. T-shirts, tassen, allerlei ornamenten en vooral prullaria te over.

Maar die billendouche zullen we vinden. Dat was een verzoek/opdracht van het thuisfront.

Of beter, E. heeft het bovenaan haar lijstje gezet en dat is verder afgewerkt.

De batik lap, het zilveren ornament, de zwarte parels, ze zitten in het geheime vak van haar tas. Maar die hand(mat)ige billendouche wil maar niet in ons vizier komen.

Tot we ineens in een wijk komen waar veel metaalwarenzaken (ijzerboeren?) zitten. We gaan het uitleggen en omdat ons Chinees, Urdu en Maleis nog op basaal niveau zijn, wordt het volgens de TPR methode: total physical response. Laat zien wat je bedoelt.

E. is heel bedreven daarin en na enig fronsen komt het via een glimlach tot hilarisch lachen bij de slaesmanager. Soms blijven er omstanders - die in een stad als Kuala Lumpur wel wat gewend zijn - staan en een enkele keer klinkt er spontaan applaus als E. haar dansje doet met de bewegingen die de douchekop zou moeten maken om haar reinigend vermogen toe te passen. En de geluiden erbij - psjsjsjsjssjtt - maken het een echt stukje volkstoneel.

Gekromde tenen en dichtgeknepen billen maken bij mij plaats voor bewondering.

Eén winkelier denkt het te snappen en geeft ons het adres waar we zouden moeten slagen. We komen bij een soort kliniek waar de receptionist zegt dat het morgen al kan: bleken van je aars moet zelfs hier op afspraak. We zeggen dat we nog even moeten nadenken over de prijs en of het onderhandelbaar is?

Fixed price madam! klinkt het streng.

In het nabijgelegen parkje hebben we vreselijk moeten lachen. Enkele kinderen die altijd zo vrolijk Hello zeggen, schrikken zo dat ze er vandoor gaan.

Als we opstaan van het bankje zien we dat we een vuile kont hebben van enkele restanten van een ons onbekende vrucht. Zou toch wel handig geweest zijn, zo'n apparaatje. Gewoon even aansluiten op een sproeikop van een van de ruim aanwezige sproeiers in dit zeer groene Merdeka park.

We gaan een hapje eten, steeds een goede manier om te relaxen, zeker als je afrekent en weer eens onder de 2 euro blijft voor een copieus maal. Al geeft het deze keer wat discussie, de mevrouw met de rekenmachine zet geen punten en daarom lijkt het wel 20 euro. En dat is in de - deze keer - door Indiërs gerunde tent toch wel wat veel.

Beschaamd nemen we plaats en gaan eten. De afrekendame komt nog drie keer langs om sorry te zeggen en ze lacht hartelijk.

Omdat twee volle dagen misschien te weinig is passen we ook hier de Melakka truc toe. We gaan de communicatietoren op om de hele stad te zien.

De lift brengt ons naar 276 meter hoogte, uitleg via zo'n audio-apparaat maar om 10.45 uur is het aantal schoolkinderen enhun meegebrachtegeluidsvolume zo groot dat we van de Nederlandse tekst niets verstaan. Maar een aanwezige duizendpoot legt alles perfect uit: het eerste hoge gebouw, het koninklijk paleis, het Puduraya-bus-station dat in zijn derde jaar van verbouwing is, het Sentral station van waaruit de directe bus naar het vliegveld gaat (67 km sir, 11 RM = ca. € 2,50), en de Twin Towers.

Maar die kennen we al. Tot voor kort de hoogste ter wereld tot Dubai gek ging doen. Beter bekend als Petronas Towers. Mag je ook op, maar minder hoog. En wat je dan bv. niet ziet zijn .... uuuuh .... de Petronas Towers.

Terug naar het hotel, een douche met een normale kop en daarna even siesta-achtig de warme uren door.

Of onder de airco de wifi inschakelen en het thuisfront op de hoogte brengen.

Ach, het meeste was al bekend door hen die ons voor gingen.

En waar de aanbidding van het lekkere eten van af spatte.

Klopt helemaal, we kunnen wel weer naar huis.

Overmorgen.

PS. Het uitzicht van de toren was groots maar in de verte was het erg bewolkt. Of is het smog.

Een week geleden werden in Melakka de scholen enkele dagen gesloten vanwege de smog die komt uit Sumatra. Bosbranden (bewust aangestoken om land te ontginnen) zijn de oorzaak. Het conflict tussen Maleisië en Indonesië draait deels daarom.

Bij toeval hoorden we ook over een - relatief - kleine tsunami in Sumatra. En er schijnt een vulkaan te willen uitbarsten.

Kortom: we zitten wel in de stad maar ook midden in de natuur.

PS2. Er zijn wel wat foto's gemaakt van de billendouche-demonstratie maar niet door mij, aangezien de Aldi-onderwatercamera de geest heeft gegeven (onder het Gili-water). Vandaar helaas geen foto's van dit highlight. Ook verzoeken om foto's van een vaste lezeres kunnen we niet honoreren. Boedda-beelden hak ik tzt zelf vanwege vervoersvolume en -gewicht.