20-24 oktober: Candi dasa

De bungalow van Kalepan Mas staat, gescheiden door een uitbundige tuin, aan het strand. De tussenmuurtjes met de buren zijn in stijl: gezaagd koraal van het rif. Ecologisch verantwoord want nauwelijks vervoer, vermoed ik

Het afval wordt ook eco verzameld, zo staat bij de receptie vermeld.

Dat is ook niet zo moeilijk want er worden alleen maar bladeren geveegd.

Geweldig weer, afwisselend want de verkoelende regenbui laat ons (gelukkig wat mij betreft) niet in de steek.

De bekende Bali-bezigheden maar het dorp is ook een mooie basis voor tochtjes in de omgeving.

Ze worden als arrangement aangeboden bij elke neringdoende en dat is zo'n 80 %.

We blijven echter in ons resort al verlaat A. de schuilplaats bij het krieken van de dag op de fiets of te voet om naar rijstvelden, waterplaleizen, apenkolonies en prehistorische dorpen te gaan.

Tirta Gangga, Terengan, Sidemen, zo maar ongestoord al dat moois bekijken, nog voor het warm wordt: een openbaring.

Al twee dagen geen zonnebrillen voor de neus gehad, net een mooie droom. Elke keer wel een grote politiecontrole, met veel machtsvertoon en je ziet heel wat rupiahs soepel overgaan van civiel naar ambtelijk. Ik word echter steeds vriendelijk doorgelaten.

E. probeert het extra aangekochte kilo's aan toegestane bagage op te vullen met schelpen maar er zijn veel lichtgewichtjes nodig; fronsende wenkbrauwen bij de douane, of erger?

De zee bruist, slaat tegen en over de aangelegde golfbrekers. Het uitzicht is mooi, een paar eilanden in de verte en uìtstekende rotsen op zwemafstand; maar het water is te wild.

Het stadje sukkelt echter.

Een 'blue lagoon' die er onverzorgd bij ligt, trottoirs die als parcours van een fietscrossbaan zouden voldoen, met een paar valkuilen als bonus, slechte fietsen, veel teveel aanbod van diensten (transport!). Maar geen ATM om te pinnen, 'daarvoor moet u naar Amplapura'.

(kunnen wij voor u regelen, een taxi 150.000 en een scooter 75.000 rupiah).

Ik besluit enkele Engelse ponden uit hun lijden te verlossen (die schijnen erg gedevalueerd te zijn) om zo het hotel te kunnen betalen, een fluitje van een cent (€ 20 per nacht voor deze bamboe-koraalrifvilla).

De taxi komt om half negen om ons naar het vliegveld van Denpasar te brengen waar we deze keer op tijd willen zijn... Ik boek ook maar een reserve voor negen uur, alleen oproepbaar 'omdat de vlucht nog niet zeker is, Wayan!'

In Sanur kwam enkele weken geleden Ketut ook kort voor tijd zeggen dat de dagtoer toen niet voor de eerder afgesproken prijs kon.

Afscheid genomen van Ommenaren, en een dochter die een kindertehuis (www.anakbangsakfoundation.org) runt op Lombok.

En weer kiezen vanavond: nasi goreng, mihoun .... , voor de zoveelste keer en nog steeds erg lekker.

24 oktober

Storm, onweer en de taxichauffeur heeft als bijnaam Ninja. Daarom (?) rijden we in rap tempo over een weg waaraan al acht jaar gewerkt wordt naar de luchthaven.

Die bijnaam, dat zit zo.

Alle eerstelingen in Indo krijgen als naam Wayan, nummer 4 in een gezin heet bv. Ketut. Een bijnaam is dus een must.

De laatste rupiah's worden besteed aan kunst, namelijk een buddah beeld van ebbenhout. De voorlaatste flappen gaan op aan vertrekbelasting, dat betekent dat je iets betaalt voor het recht om te mogen vertrekken.

Klinkt redelijk.

Eén grote vraag houdt me bezig: worden we in Singapore ook voortdurend als prooi gezien van het verkopersgilde of kun je zomaar over straat?

Ik gok op het laatste.

Hoewel?

Zomaar over straat, waar een bevolkingsdichtheid van 5000 per km2 is.

We shall see.

24 oktober 2010

Zomaar over straat, waar een bevolkingsdichtheid van > 5000 per km2 is?

Dat gaat heel goed op een zondagavond in Little India waar men zich op een feest voorbereidt. Het krioelt van de mensen en in zijstraten wort gewoon op straat gegeten. Gewoon, zoals in Bangkok?

Letterlijk in kleermakerszit op straat, het vetvrije papier met daarop kruidige lekkernijen op het asfalt. Groepjes Indiërs maar ook veel gastarbeiders uit Bangladesh.

Singapore is een indrukwekkende stad. Van die wolkenkrabbers als skyline, dat wisten we.

Maar nog vrij recent is het nieuwe landmark, een reusachtig platbodemschip, neergelgd op drie torenflats. Daarop enkele restaurants en een enorme skywalk.

Eén van de bypasses (zo noemt men een rondweg in het kloppend hart van Singapore) gaat deels onder dit gevaarte door.

En de integratie van de voormalige koloniale bouwwerken zoals de City Hall en het Fullerton Hotel is ....uuuuh ... erg harmonieus.

's Avonds gaan we - met de bus - noig het Harbour Front bekijken maar dat blijkt vooral een enorme shopping mall. Een vriendelijke dame brengt ons via een labyrinth naar een mooie promendade vanwaar we op de haven en het eiland Sentosa, de nieuwe loot aan de stam van het entertainment in ZO Azië, kunnen kijken. Te laat om er met de kabelbaan heen te gaan en niet echt onze interesses: een casino en een Disneypark domineren.

25 oktober

De wake up call van het wereldberoemde Haising Hotel werkt niet maar deze keer zijn we wel op tijd, voor de bus naar Melakka.

Werelderfgoed, maar of ze dat zo houden? Er wordt lukraak - lijkt het - nieuwbouw neergeplempt en soms historisch spul neergehaald, klaagt de aardige uitbater van het Kancil Guesthouse.

Omdat een halve dag tekort is en we willen zeggen dat we de hele stad gezien hebben (...) nemen we plaats in een panoramaschotel die ons naar zo'n 100 meter hoogte brengt.

Acht deelnemers en zo'n 20 personeelsleden. De een heet je welkom, de tweede zegt dat je naar binnen kunt, de derde dat je mag gaan zitten, de vierde dat we over 10 minuten opstijgen, de vijfde dat de schotel langzaam naar rechts draait (niet schrikken), de zesde ..... Enzovoort. Stof voor een prijsvraag.

Voor we het guesthouse bereikten maakten we nog een stadstoer van ruim een uur in een gammele bus van waarschijnlijk het pre-Nederlandse tijdperk (17e eeuw). Kosten 1 ringit (= € 0,23)

Dit speciale arrangement danken we aan de chauffeur die zo blij met ons is dat hij vergeet ons te waarschuwen als we uit moeten stappen.

Bij de tweede rit zet hij ons exact voor de deur van het onderkomen af. Dat is ook wel nodig want deze geste plus sterke koffie van Guesthouse eigenaar Dow helpt ons er weer bovenop.

27 oktober

Het gaat nu snel: Alweer de volgende etappe, de hoofdstad van Maleisië. Gelijk 's middags de pasar seni (centrale markt) bezocht, waar het drie verkopers lukt iets aan ons te slijten. De belendende Chinees, aanbevolen door M & E heeft minder moeite; met graagte slaan we toe als we de specialiteit, noedelsoep, op de lijst ontwaren (altijd goed een beetje Chinees te kunnen lezen).

Het vinden van de lokaliteit is een fluitje van een cent: rode tafels en gele kleedjes was het meekregen signalement; ende kleedjes, ze liggen er nog.

We zullen deze eet-/kleurencombinatie zeker nog vaker uitproberen.