11 oktober

Vandaag de 11e en het moet al gek gaan als we niet eindelijk de echte Bali-experience gaan meemaken.

Om hoge ogen te gooien boeken we een dagtocht, auto met chauffeur. We rijden dan gelijk door naar Padangbai, van waar de veerboot naar Lombok vaart.

Natuurlijk hebben we geluk, we krijgen de beste chauffeur van Bali, waarschijnlijk heel Indonesië, het is een vriend van de Homestay-eigenaar die rijdt.

We noemen wat voorkeursbestemmingen die we - slim als we zijn - van internet en de Bali-gidsen hebben geplukt en dat blijkt een goede keus: want heel veel toeristen doen dat. Met zoveel informatie mogen we geen mustsee missen.

Mooie Japanse middenklasser, we gaan stipt op tijd op pad naar de eerste highlight.

Om de ontvangst een beetje te reguleren zetten ze (onduidelijk van wie dat uitgaat) aan het begin van ieder dorp/attractie een wachthuisje neer met wat lui die geld innen. Logisch, voor niks gaat de zon op in Bali en dat doet-ie veel en goed.

Steeds is het een verrassing, wat ons aandeel wordt in de financiële bijdrae voor de conservering van het Balinese erfgoed: het lot lijkt te bepalen hoog de tol is.

Lot en tol, we leggen ons er als echte hindus bij neer.

Eenmaal binnengetreden bij een art/craftwork/agroturism instelling, mogen we proeven/ruiken en wat Vishnu of collega nog meer voor sensitiefs mogelijk maakt aan zaken als koffie, thee, batik lappen, zilver, hout, bamboe, rotan, steen en zo nog een materialenwikipedia van 300 blzz.

Dan worden we doorgesluisd naar de rumte voor de proef op de som.

Het eindigt altijd met een som gelds, duizenden. In rupiahs welteverstaan.

Nou stelt dat op Bali niet veel voor maar als je halverwege de trip, gestart als miljonair, al nerveus rondkijkt naar een gemdlmachine (ATM), heb je iets verkeerds gedaan.

Zelfs als we vriendelijk hebben afgeslagen: een bezoek aan een zilversmid, een dansvoorstelling en de topschilder Piet Smit, nou ja, iets Volendams in de naam in ieder geval, trouwens BZN trad hier ooit ook op, dus da's niet zo gek (Van Wesley Sneijder en Jolanthe wisten ze niets, van Luis Suarez alles. En van Bronckhorst is een held, maat dit alles terzijde - rare associaties krijg je tussen de rijstvelden).

We zijn nog niet halverwege de morgen.

Rigoureus besluiten we met de handel te stoppen. De serie kaarten, met afbeeldingen uit de pre-internetfase - die we toen meen ik ansichten noemden - maar dat zoek ik op in m'n 19e eeuwse Historieën - schaffen we niet aan ondanks de warme glimlach van de peuter die het net niet klaar speelt een traan te produceren.

Blijven oefenen, zegt E. nog. En dan doet ze nog zo'n 10 minuten.

Het restaurant bij het prachtige Batur Meer gaan we niet in want we willen het meer zien.

Het meer verstopt zich want net als in de Alpen drijven er wel eens wolkjes boven. Net nu wij er zijn. De chauffeur heeft geen vriend die er wat aan kan doen...

Toch voelen we dat we de real Bali-experience nog niet ondergaan hebben. Ook niet als er een roadblock opdoemt en driftig fluitende mensen in een soort uniform wat omkoopgeld toegestopt krijgen om 'een lange ondervraging en onderzoek te voorkomen' (kennelijk heeft Ketuk niet de goede antwoorden, dwz een licentie). Ach peanuts, dit kennen we, afgekeken van ....uuuh ... sorry, no hard feelings ... India.

Na Lake Bratun vind ik de chauffeur en auto terug en we rijden 300 meter om E. op te pikken die zich net twee bananenverkopers van het lijf slaat. Het kost daarom wel 20 seconden voor ze ingestsapt is en dat noopt een of andere official, toch maar parkeergeld te innen. De bonnetjes kun je zo bij de photo-copier in elk gat laten maken.

Besikah stond nog op het programma. Het heiligste der heilige, de mother-temple van Bali. Langzaam dalen we af van de berg waarop het prachtige Bratunmeer ons niet de details wilde tonen. En komen in prachtige rijstvelden. Licht golvende wegen, weinig verkeer, prachtig groen, hier en daar een warung (lokaal eettentje), enkele regendruppels, in de verte donkere wolken, zou hij tóch nog komen.

Nee, de heilige tempel hoeft van ons niet meer (enkele reisgidsen: 'Als je je door het legertje verkopers heen geworsteld hebt dan ...'), de monsoon willen we.

Gewoon doorrijden boss, zei ik, we gaan naar onze homestay in Padangbay.

'En de mothertemple dan?' probeert hij ons van een dwaling te weerhouden.

'Tomorrow, on bicyle, now we like the beach.' Een niet te plaatsen wensen op het moment dat het wolkendek steeds dichter wordt.

Om kwart voor vier komen we aan en dan begint het, met bakken tegelijk.

Eindelijk een echte koude douche.

Ook een Bali-experience.