(enkele foto's inde fotorubriek)

Veel bekijks hebben ze niet, al timmeren ze aan de weg: de houtsnij kunstenaars in Batubulan en Ubud. Van gigantische deuren die zo in de te restaureren kathedraal van Chartres kunnen, tot kleinoden waar de Chinese markt zich ook inmiddels op stort. In hurkzit wordt er met veel concentratie en geduld gebeiteld.

Het seizoen is voorbij, klaagt een Balinees die 'transport' aanbiedt. In mei gaat de business goed, nu proberen ze op de boulevard (fiets-/wandelpad) nog wat te verdienen door de prijzen op Europees niveau te houden. Een liter water voor één Euro.

Ik ben op de terugweg van Ubud en het is tegen twaalven als

ik het kloppend hart van het toeristische Bali bereik (al is dat volgens de kenners Kuta).

Als onervaren Bali-toerist bevat het rugzakje bij het weggaan om zes uur een paar liter water en wat ander voedsel.

Maar vijf uur later is alles nog onaangeroerd en betreed ik de homestay, onderweg gelaafd en gevoed voor de hele dag. In de warung net buiten Sukawati dient men binnen een paar minuten de prelunch op, een uitgebreide rijstmaaltijd, met Bali Hawaian pineappel juice.

Een extra fooi wilde men niet hebben na het afrekenen van de 5000 rupia...

Door de rijstvelden zet ik er dan de vaart maar in want het begint echt warm te worden. Ik beland op een autoweg die de kortste maar wel erg stoffige verbinding met Sanur vormt,. Volgens de jongen die zegt dat het via de binnenweg heel erg ver is, wel 20 km, valt het wel mee met de kwaliteit van het wegdek. Hier en daar worden wat bruggen vernieuwd, er gaan teveel trucks doorheen.

Nadat hij me in kennis van het Nederlands elftal overtreft, bied ik hem het meegenomen Ajax-shirt aan, af te halen in de homestay.

Maar dat is toch een brug te ver, lijkt.

Bescheidenheid, het zou zomaar kunnen.!?

E. heeft de onderwaterwereld voor de kust bezocht. Maar die verdient een snorkel, dus we weten wat ons de komende dagen te doen staat.

Woensdag 6 oktober

Maar eerst gaan we een dagje samen fietsen, door de rijstvelden, wat tempels bekijken en lekker eten, alles vind je op je weg en dat spreekt ook E. aan.

Van de te verwachten warmte wordt ze niet warm of koud. Weliswaar rammelend maar supersnel past het fietsje zich aan aan de rijtechniek van de langszoemende scooters.

De pasar seni (lokale markt), gisteren gespot, missen we na een lange tocht vol verwachting jammerlijk. Die domper wordt vergoed door een extra brunch (ontbijt en lunch slaan we niet over) in een buitenwijk van een dorpje. Veel rustpauzes met dito uitleg aan de mensen waar we vandaan komen, heen gaan en of dit de eerste keer Bali is. En ze heten bijna allemaal Ketut, zoiets als 'John' zegt een muzikant die volgend jaar naar de Pasar Malam in Den Haag gaat en ook nog even vuur spuwt over het gedrag van de Aussies in Kuta.

Ook horen we dat het bezoek van de Indonesisiche president aan Nederland uitgesteld is omdat de planning raar samenvalt met een rechtelijke uitspraak in een zaak van de RMS tegen de Nederlandse staat. Ligt erg gevoelig al is de gemiddelde Balinees (Indonesiër?) er wel trots op dat Van Bronckhorst aanvoerder van het Nederlands elftal was.

Natuurlijk laten we ons door een jongen overhalen de galerie van z'n 'vriend' te bezoeken met mooie schilderijen; veel naieve kunst. De schilder is een kenner. Rembrandt en Piet Smit zijn beroemde Nederlandse schilders die hij kent.

Ook hier is er een reden om nu te kopen: men heeft het geld snel nodig voor een driedaagse vakantie of familiebezoek op Java (nummer 1 en 2 van de gebruikte economische motieven). En 'special prize' natuurlijk, waar hoorden we dat meer? Maar wij weten van deze naieve kunstjes. (later zien we dezelfde werkjes bij de entree van onze homestay. De randen zijn wat smoezelig door het 'kijken-kijken-niet-kopen-gilde uit West-Europa.)

Het houtsnijwerk, de meubels van meranti, teakhout of bamboe, ook allemaal prachtig. Ook heeft zo'n vakman het over jetti hout(?)

Werkomstandigheden redelijk, dat is heel anders bij de mensen die aan het beitelen en zagen zijn in stenen, slechts een enkeling draagt een stofkapje.

Bij toeval belanden we nog in de 2,5 jaarlijkse grote hindoe ceremonie in Keweller, net boven Sa nur. E. ziet er een massa mensen in hurkzit op de grond, ze schreeuwen 'maar ik kan niet verstaan wat ze zeggen.'Dat had ik waarschijnlijk wel gekund maar ik vond het te warm om me binnen de muren tussen duizenden mensen te wagen.Mijn religieuze nieuwsgierigheid wordt op de proef gesteld want ze weet ook niet of het religieus of metafysisch van aard is, of beide, en of er een vleugje adat bij zit.

In ieder geval is het allemaal heel aards.

En plotseling vertrekt iedereen, brommers stuiven weg, de vrolijke linten blijven eenzaam maar prachtig zwaaiend in de wind achter, met ons - verdwaalde heidenen - als laatste bewonderaars.

We trekken vanaf hier toch nog maar even naar het strand, waar het zand zwart is, voor we de laatste etappe in het kennelijke spitsuur naar Sanur afleggen. Een sport op zich. Topsport.

Missie geslaagd.

===================

Oplossing prijsvraag: A. heeft zich verslapen (10.15 u. wakker, vliegtuig vertrekt om 10.55 uur...). E. had zich buitengesloten en zit rustig te wachten op wat gebeuren gaat.

Winnaar Michel, de prijs is inmiddels in het Nederlandse B en af te halen op nr. 11, via de stadspost bezorgd (!!????!!!) Op de prijs zit wsch nummer 10. Check dat eerst.